Dojin yellow Duck

Which one? "ตอนนี้ฉันกำลังคบกับ.....อยู่ล่ะ" มาฮิรุพูดแก่โคโตโกะที่กำลังนั่งดื่มกาแฟตรงหน้า "อีกแล้ว?" คนที่คบกับมาฮิรุและโดนเธอเฉดหัวทิ้งก็มีอยู่เยอะแยะแต่ก็ยังมีคนเสนอหน้ามาชอบอยู่อีกนี่นะ? จะไม่หน้าด้านเกินไปหน่อยรึไง?  โคโตโกะคิดในหัวแต่ก็ไม่ได้พูโอะไรออกไป  "เชื่อฉันสิ!!  ครั้งนี้ต้องเป็นรักแท้แน่!!" มาฮิรุตอบพร้อมทำหน้าไม่พอใจแก่โคโตโกะ "คนก่อนก็เป็นพวกฟันแล้วทิ้งนะ คิดว่าครั้งนี้จะต่างกันหรอ?" โคโตโกะพยามพูดตั้งสติ ถ้ามัวแต่ลุ่มหลงในความรักจอมปลอมแบบนี้ง่ายๆ แค่ใครสักคนบอกรักเธอ มาฮิรุคงตอบรับหมดทุกคนแน่นอน ยิ่งเธอเชื่อในความรักมากๆและเพ้อฝันถึงมันบ่อยๆกับคนที่ไม่เชื่อในความรักและไม่สนใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ "ต่างสิ มาฮิรุน่ะรับรู้ได้เลยล่ะว่าเขาคนนี้คือรักแท้ของมาฮิรุ" เธอตอบอย่างจริงใจ สายตาของคู่สนทนากลับยิ่งจับจ้องอย่างสงสัย  "วันนี้เราไปกินข้าวเย็นด้วยกันสิ" เธอกล่าวชวน "กับฉัน?" โคโตโกะถาม "ใช่แล้วล่ะ โคโตโกะจังน่ะดูผู้ชายเก่งนี่นาว่าเป็นคนแบบไหน" ไหนบอกว่าเชื่อใจว่าเขาจะต่างกับคนอื่น สุดท้ายก็ยั...

  Which one? "ขอโทษที่ขัดจังหวะ" ชายหนุ่มกล่าวขอโทษโคโตโกะที่เล่นมือถือในขณะกำลังดื่มกับเธอ"ไม่เป็นไร ยังไงมาฮิรุก็แฟนของนายนี่" เธอตอบอย่างอามรมณ์ดีที่เขาผู้เป็นแฟนของเพื่อนตัวเองกำลังพูดคุยและดื่มกับเธออยู่ ท่าทางของเธอมันดูไม่ใช่อย่างเคยเธอถอดเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นแค่เสื้อสปอร๋ตบราที่เธอสวมอยู่ มันดูยั่วยวน  "ผมเรียกคุณว่าโคโตโกะได้รึเปล่า? ไหนๆพวกเราเองก็รู้จักกันมากขึ้นถึงขั้นมาดื่มด้วยกันแล้วนี่" เขาพูดคุยกับเธอเหมือนว่าอยากจะกระชับความสัมพันธ์ของเธอและเขา "ได้สิ ถ้านายต้องการ" เธอยิ้มแล้วตอบไม่รู้เลยว่าการพูดจาทั้งหมดที่เปลี่ยนไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ หรือ มันคือหลังหน้ากากที่เธอซ่อนไว้เมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้ามาฮิรุและคนอื่นเลยทำให้กล้าที่จะแสดงอะไรบางสิ่งออกมา ที่ไม่เคยแสดงออก ท่าทางสุดแสนน่ารัก  "คุณโคโตโกะเป็นเพื่อนของชินนะจังนานแค่ไหนแล้วหรอ?" เขาถามที่ยกเบียร์กระป๋องจิบเข้าปาก "ตั้งแต่ปี1ในตอนที่ฉันเข้ามหาลัยมาใหม่ๆ" ชายหนุ่มหันหน้ามองเธออย่างสนใจและตั้งใจฟังในน้ำเสียงเรียบๆที่พูดออกมาเชิงหลงใหลบางสิ่งเมื่อนึกถึงเรื่...

  Which one? "อรุณสวัสดิ์" มาฮิรุตื่นเช้ามองตัวเองในกระจกและทักทายตัวเองเพื่อกระตุ้นในเช้าวันใหม่ให้สดใสกว่าทุกวันเธอลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวให้ดูดีเหมือนทุกวันแต่วันนี้เป็นวันหยุด เมื่อแต่งตัวเตรียมพร้อมอะไรหมดทุกอย่างเธอเดินออกจากห้องพักของตนเอง มาฮิรุเดินทางไปร้านดอกไม้ที่ตนทำงาน ระหว่างทางเธอคิดจะซื้อเครื่องดื่มมาด้วยและคิดว่าจะเอาไปฝากแฟนหนุ่มของเธอก่อนไปทำงานวันนี้มาฮิรุออกมาเร็วตั้งชัวโมงก่อนเริ่มงานเลย   สาวน้อยตัวเล็กเดินไปในร้านกาแฟแห่งนั้นและก้าวเท้าไปยังเค้าเตอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มแต่หางตาของเธอได้เหลือบไปเห็นบางสิ่งที่น่าสงสัย  กระเป๋าใบหนึ่งที่วางบนโต๊ะมันเหมือนกับของโคโตโกะบนและสักพักก็มีคนเดินกลับมาคือแฟนหนุ่มของเธอที่นั้งลงบนโต๊ะนั้นเหมือนเฝ้ารออะไรสักอย่างอยู่ มาฮิรุมองเงียบๆแล้วสั่งออเดอร์ของตัวเองไปและนั่งที่ห่างไกลจากจุดนั้นแต่ยังคงมองเห็น เธอนั่งเฝ้ารอเพียงไม่นาน โคโตโกะก็เดินไปที่โต๊ะนั้น  เธอแต่งตัวสวยกว่าวันอื่นเธอนั่งลงและเริ่มพูดคุย "ขอโทษที่มาช้า" เธอบอกชายหนุ่มเขาส่ายหน้า "ไม่เลย อยากจะกินอะไรหน่อยมั้ย?" ทำไมพวกเขาพูดคุยเหมือนว่...

  คายาโนะ มิโคโตะ ชายหนุ่มที่อยู่ตัวคนเดียวภายในห้องที่เช่ามาในยามปกติเขาต้องมีรูมเมทอยู่ด้วยแต่ตอนนี้ไม่มีใครมาอยู่เป็นเพื่อนร่วมห้องในเวลานี้ และเขายังเป็นหนุ่มฮอตประจำมหาลัยด้วยเพราะรูปร่างสูงและนิสัยติดเล่น ใจดี อ่อนโยน อบอุ่น อันเป็นเอกลัษณ์เช่นนั้นมีใครบ้างหรือที่ไม่ตกหลุมรักสิ่งเหล่านั้น  จนวันหนึ่งเขาได้รับประกาศจากเจ้าของหอพักว่าจะมีรูมเมทย้ายเข้ามาอยู่ด้วย คายาโนะ รู้สึกตื้นเต้นไม่น้อยเลยที่จะได้มีคนมาอยูด้วยการอยู่ในห้องพักคนเดียวมันเหงาเกินไปสำหรับคนที่ติดการพูดคุยแบบเขา ในวันที่มีเสียงเคาะดังจากหน้าประตู ชายหนุ่มผมสองสีเดินก้าวเท้าไปคว้าลูกบิดและเปิดรับออกมาอย่างช้าๆภาพตรงหน้าหลังบานประตูคือร่างของเด็กหนุ่มที่ดูเรียบร้อยและเปราะบางยืนอยู่พร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่แค่อย่างเดียวและเขามากลับพ่อแม่ สีหน้าของเด็กชายดูลนลานและเขินอายริมฝีปากของเขาเม้นกันแน่นไม่สบตาแม้ชายหนุ่มจะอยู่ตรงหน้าเหมือนกำลังคิดบางสิ่งอยู่ที่ไม่สามารถเอ่ยออกมาได้   "สวัสดีค่ะ" เสียงของหญิงวัยกลางคนเอ่ยทักทาย คายาโนะ "สวัสดีครับ นี่คงคือรูมเมทของผมใช่มั้ย?" เขาถามพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนเด...