10 / 06 | MILGRAM
Which one?
"ตอนนี้ฉันกำลังคบกับ.....อยู่ล่ะ" มาฮิรุพูดแก่โคโตโกะที่กำลังนั่งดื่มกาแฟตรงหน้า "อีกแล้ว?" คนที่คบกับมาฮิรุและโดนเธอเฉดหัวทิ้งก็มีอยู่เยอะแยะแต่ก็ยังมีคนเสนอหน้ามาชอบอยู่อีกนี่นะ? จะไม่หน้าด้านเกินไปหน่อยรึไง? โคโตโกะคิดในหัวแต่ก็ไม่ได้พูโอะไรออกไป "เชื่อฉันสิ!! ครั้งนี้ต้องเป็นรักแท้แน่!!" มาฮิรุตอบพร้อมทำหน้าไม่พอใจแก่โคโตโกะ "คนก่อนก็เป็นพวกฟันแล้วทิ้งนะ คิดว่าครั้งนี้จะต่างกันหรอ?" โคโตโกะพยามพูดตั้งสติ ถ้ามัวแต่ลุ่มหลงในความรักจอมปลอมแบบนี้ง่ายๆ แค่ใครสักคนบอกรักเธอ มาฮิรุคงตอบรับหมดทุกคนแน่นอน ยิ่งเธอเชื่อในความรักมากๆและเพ้อฝันถึงมันบ่อยๆกับคนที่ไม่เชื่อในความรักและไม่สนใจเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ "ต่างสิ มาฮิรุน่ะรับรู้ได้เลยล่ะว่าเขาคนนี้คือรักแท้ของมาฮิรุ" เธอตอบอย่างจริงใจ สายตาของคู่สนทนากลับยิ่งจับจ้องอย่างสงสัย "วันนี้เราไปกินข้าวเย็นด้วยกันสิ" เธอกล่าวชวน "กับฉัน?" โคโตโกะถาม "ใช่แล้วล่ะ โคโตโกะจังน่ะดูผู้ชายเก่งนี่นาว่าเป็นคนแบบไหน" ไหนบอกว่าเชื่อใจว่าเขาจะต่างกับคนอื่น สุดท้ายก็ยังอยากให้เธอดูให้อยู่ดีไม่ใช่หรอ? มาฮิรุบางทีก็ใสซื่อเมื่อพูดถึงเรื่องความรักเธอสนใจแค่เขาตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นคนไม่ดียังไงแต่เมื่อเกี่ยวข้องกับความรัก ก็กลายเป็นคนตาบอดทันที ผู้ชายมากมายที่พยามเกี้ยวมาฮิรุ ส่วนมากจงใจเข้าหาเธอเพราะอยากจะเข้าหาโคโตโกะมากกว่าอยากจะคบกับมาฮิรุ เมื่อเวลาพวกเขาไปเที่ยวด้วยกัน3คนและทิ้งช่วงที่มาฮิรุหายไปทำอะไรสักอย่างพวกผู้ชายพวกนั้นก็จะพยามคุยกับโคโตโกะ คนที่ทั้งสวยและสง่าแถมยังดูน่าเข้าหาถ้าเป็นไปได้ก็คงมีผู้คนมากมายมาจีบเธอ
แค่พริบตาช่วงเวลาก็ผ่านเป็นช่วงเย็น มีเด็กมหาลัยเดินออกมาเผ่นผานบ้างก็ไปเป็นกลุ่มบ้างก็ไปเป็นคู่ โคโตโกะยืนรอมาฮิรุที่มากับแฟนใหม่ของเธอ "รอนานมั้ยจ๊ะ?" มาฮิรุกถามโคโตโกะที่ยืนมองเธอกับเขาอย่างนิ่งเรียบ "ไม่เลย" เธอตอบเสียงเรียบพลางมองไปยังแฟนหนุ่มคนใหม่ที่ดูอ่อนโยนอยู่กว่าคนไหนๆที่โคโตโกะพบเจอทั้งรูปลักษณ์ที่สุภาพบุรุษที่สาวๆใฝ่หา "สวัสดีครับคุณยูสึริฮะ ผมได้ยินเรื่องคุณจากคุณชินนะมาบ้างแล้วน่ะครับ ไม่คิดว่าจะสวยกว่าที่บอกมากเลย" เป็นคนดูจริงใจกว่าที่คิด "ค่ะ " เธอตอบรับสั้นๆและไม่ได้พูดอะไรต่อและให้มาฮิรุเป็นฝ่ายพูดกับแฟนของเธอเอง มาฮิรุเป็นคนใจดีและน่ารัก ใครๆล้วนสอนกริยาของเธอที่ดูน่าเอ็นดู เมื่อมาอยู่พร้อมกับนหนุ่มที่อบอุ่นเหมือนเช่นเดียวกันก็ยิ่งดูเหมาะสมจนน่าประหลาดพวกเขาเดินคุยกันจนมาถึงร้านอาหารที่ดังในย่านนักศึกษา เมื่อมาฮิรุนั่งลงฝั่งตรงข้ามโคโตโกะก็นั่งฝั่งเดียวกันกับมาฮิรุให้เธอนั่งตรงข้ามกับแฟนหนุ่ม โคโตโกะไม่ได้ถามเลยว่าแฟนของมาฮิรุนั้นรู้สึกอึดอัดมั้ยที่มีใครไม่รู้มาเป็นคนที่สามมาเกี่ยวด้วยแต่เขาก็ไม่ได้มีปฎิกิริยาตอบโต้ว่าไม่พอใจแต่อย่างใดหรืออาจจะด่าเธอภายในใจก็ไม่รู้
"จะกินอะไรดีน้า" มาฮิรุพูดพร้อมมองเมนูที่หลากหลาย
"ฉันเอาเป็น.........ล่ะกัน" แค่กวาดตามองเมนูไม่กี่วิเธอก็ตอบและเลือกอาหารที่ไม่ได้แพงเกินไปทุกการกระทำมันดูสง่างามไปหมดจนทำให้โต๊ะข้างๆมาสนใจเธอที่ทั้งสูงและสวย เมื่อตกลงการสั่งอาหารได้แล้วทุกคนก็นั่งพูดคุยกัน บ้างก็ถามเรื่องเรียนเรื่องของที่ชอบตามประสาคนคบกันยิ่งการพูดจาที่ติดตลกและดูน่าฟัง มาฮิรุขบขันกับการพูดเล่นคำที่น่ารักไม่ดูจะเล่นมากเกินไป แต่เหมือนมีสายโทรศัพท์จากใครบางคนโทรมาหามาฮิรุ เธอจึงต้องออกไปรับก่อน ทำให้โคโตโกะกับแฟนหนุ่มของมาฮิรุอยู่ด้วยกันเพียงลำพังชายหนุ่มสบตามองโคโตโกะที่นิ่งเรียบและมองมาที่เขาเช่นกัน ท่าทางของเธอมันเปลี่ยนไปอย่าวชัดเจน เธอเริ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้กับเขาสายตาสองคู่รับรูู้ซึ่งกันและกันเหมือนจุดไฟประกายบางสิ่งให้เกิดขึ้น
"ฉันให้สิ่งที่ดีกว่ายัยนั้นให้ได้อีกนะรู้มั้ย?" เธอเขยิบเข้ามาใกล้และโน้มกระซิบใกล้ๆมันช่างมีสเน่ห์เกินกว่าใครจะห้ามปราบได้ ท่าทีเย้ายวนชวนหลอกล้อให้เข้าใกล้ "ฉันสามารถอยู่นายได้ทั้งคืนเลยล่ะ" การพูดจาล่อแหลมเมื่อคนฟังได้ยินใครๆก็คงคิดไปถึงเรื่องลามกอย่างแน่นอน ชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นมันเป็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ "เอาสิ ทำไมเราไม่ลองมาแอบคบกันดูล่ะ" เขาตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่เหมือนเจอเรื่องราวแปลกใหม่หรือบางสิ่งที่น่าอัศจรรย์ โคโตโตะคิดสิ่งมากมายภายในหัวเกี่ยวกับเพื่อนของเธอที่กำลังไปรับโทรศัพท์อยู่ในตอนนี้เธออาจจะกำลังวุ่นวายเพราะแม่ของเธอโทรมาหรืออาจจะเป็นเพื่อนคนอื่นของเธอ
"ล้อเล่นน่ะครับ ผมไม่กล้าหรอก คุณมาฮิรุน่ะน่ารักจะตาเธอน่ะสเป็คผมเลยนะ" เขาเปลี่ยนสีหน้าเจ้าเล่ห์เป็นรอบยิ้มแสนสุขเหมือนได้เจอมุขตลก โคโตโกะชะงักไปสักครู่ก่อนที่เธอจะนั่งลงเหมือนเดิม "ที่จริงฉันเองก็ล้อเล่นเหมือนกัน ฉันแค่เช็คน่ะ ผู้ชายส่วนใหญ่ที่มาจีบมาฮิรุ ส่วนมากพวกเขาอยากจะสนิทกับฉันเลยจงใจใช้เธอเป็นทางผ่าน" เธอพูดพร้อมสบตากับเขาเหมือนว่าที่พูดมามันคือเรื่องจริง "แบบนั้นแย่จังนะ" ชายหนุ่มแสดงสีหน้ากังวลอย่างง่ายดาย ผู้คนมากมายหลอกใช้เธอเป็นทางผ่านไปหาอีกคนทั้งๆที่เธอใจดีและอ่อนหวาน น่ารักขนาดนี้ "กลับมาแล้วๆ" มาฮิรุเดินกลับมาที่โต๊ะและนั่งข้างๆโคโตโกะ "ขอโทษน้า พอดีเจ้าของร้านดอกไม้ที่ฉันทำงานเขาโทรมานะ ขอโทษน้า" เธอตอบพร้อมทำท่าทางของโทษขอโพย เขาสายหน้าอย่างช้าๆและพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างเอ็นดู "ไม่เป็นไรครับ ทุกคนล้วนมีเรื่องสำคัญสำหรับตัวเองอยู่แล้ว" การตอบกลับที่เข้าใจอีกฝ่ายเช่นนี้อย่างดูใส่ใจเหมือนว่าแคร์พวกเขาและเข้าใจพวกเขาเสมอ
ดีจังนะ
มื้ออาหารของพวกเขาจบลงโคโตโกะกับมาฮิรุแยกกับชายหนุ่มหน้าร้านเพราะบ้านไปคนล่ะทางมาฮิรุแสดงอาการดีอกดีใจมากที่โคโตโกะไม่ได้ไล่ผู้ชายคนนี้ไปไหน เธอดีใจที่เธอจะได้พบรักแท้พบคนจริงใจแก่เธอมานาน ผู้คนมักใจร้ายกับคนใจดีเสมอมา ความยุติธรรมไม่เคยเกิดขึ้น ใครๆก็อยากสนิทกับเธอเพราะอยากคุยกับโคโตโกะ ใครๆก็ชอบโคโตโกะไม่ใช่เธอเลย คนที่ทั้งสูงหุ่นดีอย่างกับตุ๊กตาใครๆก็มองดูแล้วว่านี่มันเพอร์เป็ค ใครจะมาชอบคนตัวเล็กที่อ้วนอย่างเธอ? หุ่นก็ไม่ดี เรียนก็ไม่เก่ง ความสวยก็สู้แทบไม่ได้เมื่อมองเทียบกันแล้ว มาฮิรุพยามไม่เปรียบเทียบตัวเองแต่มันก็อดไม่ได้เพราะเธอดูธรรมดาเกินกว่าแต่เมื่อมีใครสักคนมองมาที่เธอและจริงใจกับเธอด้วยความรักที่แท้จริงๆเช่นนี้ มันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีตอบกลับเลย
"เธอคิดยังไงกับหมอนั่น?" โคโตโกะถาม
"ก็...น่ารัก อบอุ่น ใจดี สุภาพ มั้ง?" มาฮิรุตอบพร้อมรอยยิ้ม
"โคโตโกะไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอ?" เธอถามด้วยความสงสัย
"ก็ไม่มีหรอก คนที่จะคบกับฉันได้ต้องเป็นคนที่มีประโยชน์กับฉันเท่านั้นแหละ"
"ความรักน่ะไม่จำเป็นต้องมีประโยชน์ขนาดนั้นหรอกนะ แค่พบกับใครสักคนที่ทำให้เธอสบายใจนั้นน่ะคือความรัก!!"
ความรัก? ของแบบนั้นไม่จำเป็นหรอกในเมื่อชีวิตของฉันเองมีแค่ตัวฉันก็มากเกินพอแล้วล่ะ โคโตโกะคิดกับตัวเองเช่นนั้น แค่มีเพียงเท่านี้ มันก็มากพอแล้ว
ชายหนุ่มหน้าตาดียังคงยืนรอแฟนสาวของตนอย่างใจจดใจจ่อ เขากวาดมองไม่ต่างจากสุนัขที่รอเจ้าของอย่างซื่อสัตย์ "มาแล้วๆขอโทษที่ทำให้รอนานนะ" มาฮิรุเดินมาพร้อมกลับสีหน้าที่รู้สึกที่ปล่อยให้แฟนหนุ่มรอนานจนเกินไป ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มที่เต็มสุข "ไม่เลยครับ วันนี้ชินนะจัง กับ คุณยูสึริฮะดูดีมากเลยนะครับ" สรรพนามของมาฮิรุเปลี่ยนไปเมื่อทั้งคู่เริ่มสนิทกันมากกว่าเก่านี่ผ่านมา1สัปดาห์ที่พวกเขาได้คบกันนับตั้งแต่วันนั้น มาฮิรุยังคงพาโคโตโกะไปด้วยเพราะกลัวเธอจะเหงา ช่างใจดีอะไรเช่นนี้ว่ามั้ย? โคโตโกะมองทุกอย่างด้วยใบหน้านิ่งเรียบและเย็นชาราวกับน้ำแข็งเธอไมไ่ด้พูดอะไรหรือแสดงท่าทีอะไรต่อจากเมื่อวันที่เธอได้พูดจาแบบนั้นกับเขาไป เธอก็แค่มาเปนสักขีพยานให้เฉยๆเท่านั้น วันนี้พวกเขานัดกันไปเดินเที่ยวด้วยกันตามประสานักศึกษาหนุ่มสาวทั่วไปกัน "ก่อนไปฉันอยากไปร้านดอกไม้ที่ฉันทำงานก่อนน่ะ ได้รึเปล่า? ไม่ได้รบกวนเกินไปใช่มั้ยคะ?" มาฮิรุหันไปถามทั้งสองคนที่เดินข้างๆอย่างขอโทษ โคโตโกะส่ายหน้าตอบ "ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็อยากจะเห็นร้านดอกไม้ที่ชินนะจังทำงานอยู่นะ" ถึงจะรู้จักกันมาสัปดาห์หนึ่งแต่เขายังไม่เคยไปเยี่ยมชมร้านดอกที่มาฮิรุทำงานเลยเพราะเขาต้องวุ่นวายการทำแลปเพราะเขาเรียนเกี่ยวกับสัตวแพทย์ พวกเขาสามคนเดินมุ่งไปยังร้านดอกไม้สีสันสดใสที่ต่างกับคนที่ตามมาด้วยคนหนึ่งที่แต่งตัวไม่เหมาะเข้ามาในร้านนี้เลย โคโตโกะเคยมาร้านดอกไม้นี้หลายครั้ง มาฮิรุทำงานของตัวเองได้ดีเยี่ยม การพูดจาทักทายลูกค้าแถมชวนคุยอย่างน่ารักจนใครๆก็เอ็นดูอยากกลับมาซื้อใหม่ เธอบอกให้พวกเขารอในร้านตรงที่นั่งสักครู่แล้วหายไปหลังร้าน
"คุณยูสึริฮะชอบดอกไม้มั้ยครับ?" คำถามจ่อมาที่ปากของโคโตโกะที่มองรอบข้างเงียบๆ ทำไมถึงถามคำถามกับคนที่เย็นชาแบบเธอคิดว่าคำตอบมันคืออะไรล่ะ? "แล้วนายล่ะชอบดอกไม้มั้ย?" เธอไม่ได้ตอบแต่โยนคำถามให้ "ก็คิดว่านะครับ ผมว่ามันหอมและก็สวยดี...บางดอกก็มีความหมายของมันด้วย" ก็จริงที่ใครๆจะชอบดอกไม้เพราะมันสวยและหอม การตอบแบบนี้มันไม่ใช่คำตอบที่เอามาฮิรุหรอ? โคโตโกะมองดอกไม้ที่วางบนโต๊ะที่เธอนั่งตรงหน้ามัน "ถ้าเลือกดอกไม้ได้ให้ใครสักคนนายจะเลือกดอกอะไร" เธอถามพลางเอื้อมมือลูบกลีบดอกไม้เบาๆ สัมผัสนุ่มเรียบแตะบนปลายนิ้วสวยอย่างผ่อนคลาย เขามองโคโตโกะและคิดคำตอบอย่างเคร่งเครียด
"ลาวเวนเดอร์มั้งครับ....เห็นส่วนใหญ่จะใช้เป็นกลิ่นนิยมกันด้วยในน้ำหอม"
"ตอบได้ดีนี่"
"แต่คนที่ผมจะให้ดอกไม้ด้วยคือคุณ"
โคโตโกะหยุดไปสักพักแล้วเงยมองหลังจากก้มลูบกลีบดอกไม้ เธอมองเข้าไปในตาของชายหนุ่มที่แสดงความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ เขายกยิ้มหวานให้แก่เธอและกล่าวต่อ "ผมเคยอ่านว่า ลาวเวนเดอร์มันมีความหมายว่า....ความสงบ ผมว่าเหมือนเหมาะกับคุณที่เงียบสงบแต่ก็ยะงคงงดงาม" เขากล่าวชมอย่างจริงใจ มาฮิรุมองเหตุการณ์เล็กๆที่เกินขึ้นอย่างสงสัยเหมือนว่ามีอะไรแปลกๆเกินขึ้นอยู่แต่เธอคิดจะพูดอะไรออกไปเมื่อเดินไปหาพวกเขา
"ขอบคุณสำหรับวันนี้มานะ" โคโตโกะกล่าวตอบเมื่อถึงคราจากลาในการเดินเล่นเที่ยววันนี้ "เอ๋?" มาฮิรุมองอย่างงงงวยไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆเธอถึงพูดขึ้นเองพร้อมรอยยิ้มถึงแม้ตาของเธอจะไม่ได้ยิ้มด้วยก็ตาม "ยินดีครับ ไว้มาเที่ยวกันอีกเนอะ" เขาตอบรับเหมือนไม่ได้คิดอะไรอยู่ในหัวของตัวเอง สถานการณ์เริ่มเปลี่ยนไปจนน่าสงสัยครั้งนี้โคโตโกะไม่ได้กลับไปพร้อมกับมาฮิรุแต่ว่าขอตัวไปที่อื่นแทน ไม่มีใครว่าอะไรแต่ปล่อยให้เธอจากไปเอง ผู้ชายที่เข้าหาเธอทั้งหมดก็แค่อยากจะสนิทกับโคโตโกะต่างหากล่ะ มาฮิรุฟังเสียงแย่ๆในหัวที่แทงใจเธอไม่หยุดจนเธอรู้สึกแย่ขึ้นมาแต่พยามยิ้มและกลบเกลือนเอาไว้ "ชินนะจังมีอะไรรึเปล่าดูไม่ดีเลย" เขาถามเธออย่างเป็นห่วงที่ใช่ความเป็นห่วงจริงหรือเปล่า? หรือแค่คำโกหกกัน? มาฮิรุส่ายมือบอกว่าไม่เป็นไร "ไม่ๆ มาฮิรุสบายดี แคคิดอะไรนิดหน่อยน่ะ" เขามองเธออย่างจริงจังมากขึ้นและเหมือนต้องการเค้นคำตอบจากเธอ "โกหก ชินนะจังเป็นอะไรก็ต้องบอกผมสิ เพราะตอนนี้พวกเรากำลังคบกันอยู๋นะ ผมไม่อยากให้มาฮิรุรู้สึกไม่ดีนะ" ความจริงใจที่ใช่ใจจริงรึเปล่านะ? เธอพยักหน้าตอบ "ไม่เป็นไรมันแค่เรื่องเล็กน้อยน่ะ ฉันแค่คิดมากไปเลยรู้สึกแย่เองน่ะ" ยังไงเธอก็ยังคงโกหกเหมือนกับคำถามที่เธอได้รับ
เขาส่งเธอที่หน้าหอพักอย่างดีเมื่อเห็นมาฮิรุเดินลับไปแล้วเขาจึงค่อยๆเดินกลับไปทางเดิมเพื่อกลับบ้านของตน ในระหว่างทางเขาได้แวะซุปเปอร์มาเก็ตนิดหน่อยเพื่อซื้อของไปทำข้าวกิน เขาพบกับโคโตโกะที่กำลังยืนมองบางสิ่งบนชั้นเครื่องดื่มมึนเมา วันที่ผ่านมาพวกเขาก็มีดื่มกันบ้างแต่โคโตโกะไม่ค่อยดื่มเยอะเสียเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้เธอเดินไปหยิบเองเธอหยิบมันลงกระตร้า2-5กระป๋องเหมือนเธอจะจับได้โคโตโกะหันมองเขาที่ยืนมองเธอเหมือนกัน เขาเลือกเข้าไปทักทายโคโตโกะ "เลือกเบียร์อยู่หรอ?" เธอพยักหน้าช้าๆ "กินเยอะจังนะ คงคอแข็งน่าดูเลยนะครับ" โคโตโกะมองเพียงหางตาและเลือกดูต่อเงียบๆชายหนุ่มเองก็นึกว่าช่วงนี้ตนมีงานเยอะก็อยากพักผ่อนบ้างจึงหยิบเบียร์กระป๋องใส่ลงตะกร้าเช่นกัน "อยู่กับใคร?" อยู่ๆโคโตโกะก็ถามขึ้นมาแต่เธอกลับไม่ได้มองหน้าคนตอบ "อ่า...ก็คนเดียวน่ะ" แม้ไม่เข้าใจแต่ก็ตอบคำถามออกไปตามปกติ "คืนนี้เราไปดื่มด้วยกันมั้ย?" โคโตโกะถามพร้อมรอยยิ้มที่วาดมาพร้อมสเน่ห์หาหลอกล่อแมลงให้เข้าไปเชิญชมใกล้ชิด เขามองเธออย่างอึ้งๆและก็ยกยิ้มเล่ห์ตอบ
"ไปสิ"
[ ทำอะไรอยู่หรอ? ]
[ กำลังทำรายงานน่ะแล้วชินนะจังล่ะ? ]
[ คิดถึงเธออยู่ไง ฮิ-ฮิ ]
[ หว่าเขินจัง(｡・//ε//・｡) ]
[ ชินนะจังตอนนี้ดีขึ้นแล้วรึยัง? ]
[ อื้อ ดีแล้วจ้า ]
[ ต้องไม่ดีขึ้นแน่ๆ ผมรู้สึกได้จากข้อความนะ ]
[ ｡:ﾟ(;´∩`;)ﾟ:｡ ]
[ งั้นผมจะส่งกระต่ายไปช่วยเอง ]
[
˚ ᕱ ᕱ ♡ pat ‧₊˚ ✩
(◍•ᴗ•◍)づ__∧ pat ˳
（つ | (≧▽≦ ) ♡ pat
˚ しーＪ (nnノ) ⋆ ]
มาฮิรุอ่านข้อความไปยิ้มไปไม่หยุดเมื่อแฟนหนุ่มตอบกลับเธอ มันน่ารักและอบอุ่นมากมันช่วยให้เธอหายคิดมากน้อยลงสุดๆทุกคำพูดที่ตอบกลับมามันดูอ่อนโยน ยิ่งคุยด้วยกันก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเลยด้วยไม่สามารถจะหยุดยิ้มได้เลย ช่วงเวลาเล็กๆที่ผ่านไปผ่านหน้าจ่อมันสวยงามเกินกว่า มาฮิรุเปิดหน้าจอของตัวเองไปที่แกลอรี่ที่เก็บรูปภาพของเธอและอื่นๆ มันมีรูปของเธอกับเขาหลายรูป รูปกับโคโตโกะแทบจะไม่มีหลังจากคบกันจริงๆจังๆมากขึ้น มาฮิรุไม่ได้รู้สึกกลัวเหมือนวันแรกแต่ถึงยังงั้นเธอก็ไม่อาจจะรู้เลยว่ามันคือความจริงรึเปล่า มีหลายคนที่ขี้โกหกมีหลายคนใส่หน้ากากเข้าหากันเยอะเหลือเกินจนกว่าจะแยกออกได้ "ดีจังนะที่ได้มีวามรักอีกครั้ง" เธอกล่าวแก่ตัวเอง
"คือว่า....ผมชอบคุณครับ!!" ชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งเดินเข้ามาหามาฮิรุที่กำลังนั่งที่ม้านั่งเพื่อใส่ต่างหูที่หล่นไป เธอตกใจที่อยู่ๆมีชายแปลกหน้ามาคุยกับเธอแถมยังมาสารภาพรักกับเธออีก เป็นคนแปลกๆเหมือนกับเธอที่เป็น "คะ?" มาฮิรุถามเสียงสูงอย่างสงสัย "อ่า..ผมบอกว่าผมชอบคุณครับ"เขาพูดชัดๆอีกครั้งพร้อมใบหน้าเขินอายแต่ใจยังกล้าพูด มาฮิรุหลุดจากความฉงนเธอก็เปลี่ยนสีหน้าแดงก่ำเพราะความเขินที่ตนเป็นฝ่ายโดนสารภาพรักหลังจากที่เธอสารภาพรักกับคนอื่นมานาน นั้นเป็นครั้งแรกที่พวกเราได้รู้จักกันและคบกันอย่างน่าประหลาด มันน่ารักและโรแมนติกมากเลย ยิ่งคิดถึงก็ทำให้มีความสุดได้แล้วล่ะ
Which one?
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น