10 | MILGRAM
Which one?
"ขอโทษที่ขัดจังหวะ" ชายหนุ่มกล่าวขอโทษโคโตโกะที่เล่นมือถือในขณะกำลังดื่มกับเธอ"ไม่เป็นไร ยังไงมาฮิรุก็แฟนของนายนี่" เธอตอบอย่างอามรมณ์ดีที่เขาผู้เป็นแฟนของเพื่อนตัวเองกำลังพูดคุยและดื่มกับเธออยู่ ท่าทางของเธอมันดูไม่ใช่อย่างเคยเธอถอดเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นแค่เสื้อสปอร๋ตบราที่เธอสวมอยู่ มันดูยั่วยวน "ผมเรียกคุณว่าโคโตโกะได้รึเปล่า? ไหนๆพวกเราเองก็รู้จักกันมากขึ้นถึงขั้นมาดื่มด้วยกันแล้วนี่" เขาพูดคุยกับเธอเหมือนว่าอยากจะกระชับความสัมพันธ์ของเธอและเขา "ได้สิ ถ้านายต้องการ" เธอยิ้มแล้วตอบไม่รู้เลยว่าการพูดจาทั้งหมดที่เปลี่ยนไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ หรือ มันคือหลังหน้ากากที่เธอซ่อนไว้เมื่อไม่ได้อยู่ต่อหน้ามาฮิรุและคนอื่นเลยทำให้กล้าที่จะแสดงอะไรบางสิ่งออกมา ที่ไม่เคยแสดงออก ท่าทางสุดแสนน่ารัก "คุณโคโตโกะเป็นเพื่อนของชินนะจังนานแค่ไหนแล้วหรอ?" เขาถามที่ยกเบียร์กระป๋องจิบเข้าปาก "ตั้งแต่ปี1ในตอนที่ฉันเข้ามหาลัยมาใหม่ๆ" ชายหนุ่มหันหน้ามองเธออย่างสนใจและตั้งใจฟังในน้ำเสียงเรียบๆที่พูดออกมาเชิงหลงใหลบางสิ่งเมื่อนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ "หือ? ไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ" โคโตโกะไม่ได้ปฎิเสธที่จะเล่าให้ฟังแต่อย่างใด ก่อนที่จะวางเบียร์ที่กระดกเข้าปากและพักสายตาไปชั่วครู่เพื่อนึกถึงเรื่องในสมัยที่ได้พบกับสาวน้อยคนหนึ่ง
ในวันที่ได้เข้ามหาลัยครั้งแรกของ ยูสึริฮะ โคโตโกะ เธอไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากมายกับการเข้ามหาลัยเท่าไหร่ มันก็แค่สถานที่เรียนที่หนึ่งที่เธอต้องเรียนก็แค่นั้นเอง โคโตโกะเดินไปตามเส้นทางด้วยเท้าของเธอเองแม้พี่ชายจะอาสามาส่งแต่เธอก็ปฏิเสธไปอย่างไร้เยื่อใยเธอไม่ได้กลัวที่จะโดดเดี่ยวหรือใดๆ ในหนึ่งวันหลังจากการเข้าสู่มหาลัยมาไม่นานโคโตโกะได้เรียนวิชาเกี่ยวกับกฎหมายและพื้นฐานต่างๆที่ต้องใช้ประกอบอาชีพ มีหลายคนที่ลงเรียนวิชาเดียวกับเธอ ในคาบหนึ่งที่โคโตโกะนั่งลงที่โต๊ะเพื่อ
หาต่ำแหน่งนั่งที่เหมาะสมในการเรียน ขณะที่โคโตโกะเตรียมอุปกรณ์สำหรับการจดบันทึกและอื่นๆมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินมาแถวที่เธอนั่งอยู่ก่อนจะเอ่ยถามคำถามกับโคโตโกะที่นั่งคนเดียวและไม่มีใครกล้าเข้าไปทักเพระาบรรยากาศที่เย็นเฉียบรวมถึงใบหน้าที่เรียบนิ่งด้วย
"ขอโทษนะคะ ฉันขอนั่งตรงนี้ได้รึเปล่า?" โคโตโกะหันมองเจ้าของเสียงที่ถามเธอด้วยเสียงหวาน ผมสีเทาแกมเหลืองที่ดัดผมจนเป็นทรงสวยพร้อมการแต่งตัวสวมชุดที่อ่อนหวานและสดใสเหมือนกับสาวๆที่ชื่นชอบการแต่งตัวเหมือนโคโตโกะแต่คนละแนวกันเท่านั้น "เชิญเลย" โคโตโกะตอบเสียงเรียบและเขยิบให้เล็กน้อย หญิงสาวยิ้มให้เธอและค่อยๆวางของนั่งลงข้างๆอย่างร่าเริง บรรยากาศรอบตัวของเธอมันสดใสและน่ารักมีคนเดินผ่านเธอและทักทายเธอ เธอเองก็โบกมือทักทายกลับพร้อมรอยยิ้มสดใส "เอ่อ...คือว่า? เธอชื่ออะไรหรอ? ฉัน ชินนะ มาฮิรุนะ!" มาฮิรุพูดพร้อมยิ้มหวานส่งให้โคโตโกะ "ยูสึริฮะ โคโตโกะ" เธอตอบพร้อมเหล่มองด้วยหางตาอย่าเงียบๆ "อื้อ ยินดีที่ได้รู้จัก อาจจะเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเท่าไหร่แต่ฝากตัวด้วยนะ" เธอพูดต่ออีกครั้ง เหมือนบทสนทนาจะจบแค่นั้นในความคิดของโคโตโกะ แต่ไม่ใช่เลย
"ขอเรียกโคโตโกะจังได้รึเปล่า?"
"ก็ได้"
"อ๊ะ? เจาะหูเยอะจัง เท่จังนะ เจาะจากร้านไหนหรอ?!"
"ไม่คิดว่าจะมีคนแต่งตัวแนวนี้ด้วยนะ เท่สุดๆเลย"
"โคโตโกะจังชอบแต่งตัวแนวนี้สินะ ดีจัง"
บทสนทนาที่คนหนึ่งสดใสพยามชวนคุยกับอีกคนตอบแค่สองสามคำ ถ้ามีคนถามอะไรรัวๆบางคนก็น่าจะคิดว่าอีกฝ่ายรำคาญอยู่เป็นแน่แท้ แต่โคโตโกะแค่ตอบเฉยๆ "เที่ยงนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยจ๊ะ? ไหนๆก็นั่งข้างกันแล้วนี่นา" มาฮิรุพูดเอ่ยชวน โคโตโกะไม่ได้ตอบอะไรแต่แค่เงียบๆไปปแต่มาฮิรุมองสงสัยผ่านไปไม่นานก็ถึงเวลาเรียนหลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้ชวนคุยเพราะมันอาจจะรบกวนโคโตโกะในเวลาเรียนได้
หลายวันผ่านไปการที่เธอทั้งสองคนจะพบเจอกันช่างยากเพราะต่างคนต่างเรียนคนละคณะกันแต่ก็มีบางวิชาที่เรียนร่วมกัน แต่มาฮิรุไม่คิดจะปล่อยโคโตโกะไปเธอขอช่องทางติดต่อรวมถึงเบอร์โทรไว้เพื่อพูดคุยนัดไปเที่ยว ช็อปปิงด้วยกัน โคโตโกะโดนมาฮิรุชวนคุยไปมาก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธหรือรำคาญเธอก็แค่พูดคุยตอบโต้และเป็นเพื่อนกับมาฮิรุโดยไม่รู้ตัว เมื่อเริ่มพูดคุยเริ่มพบเจอ ไม่มีใครคิดเลยว่าต่างคนต่างฟ้าจะเป็นเพื่อนที่สนิทกันได้ขนาดนี้ ทั้งการพบเจอถึงห้องพักที่บ้าน ในบางครั้งมาฮิรุปรึกษาเรื่องความรักแก่โคโตโกะ แต่เมื่อเธอคบเป็นเพื่อนกับมาฮิรุเรื่อยๆ โคโตโกะสังเกตุรอบข้างผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของเธอมันมากขึ้นกว่าในสมัยมัธยม ไม่ค่อยมีใครกล้าคุยกับเธอเพราะเธอมีบรรยากาศที่ดูน่ากลัวและเย็นชามันยากเข้าหา แต่ทุกครั้งที่ผู้ชายเข้ามาพวกเขาเข้ามาหามาฮิรุแต่ทุกสายตาจ้องมาที่โคโตโกะ เมื่อคุยไปเรื่อยๆพวกเขาจะเริ่มพูดชักชวนโคโตโกะมากกว่ามาฮิรุบางทีก็พูดไม่เห็นหัวเธอในตอนที่เธอไปนัดบอร์ดเป็นเพื่อนมาฮิรุนั้นน่ารำคาญสำหรับโคโตโกะและมันทำให้เธอรู้สึกว่า ไอ่พวกเชี่ย นั้นมันสารเลว หน้าไหว้หลังหลอก
ใครๆที่เข้ามาหาเธอเบื้องหน้าก็เอาแต่พูดจาหวานหอมล่อลวงในสาวๆที่หลงผิดไปติดกับดักนั้น เบื้องหลังพวกมันเล็งที่จะฟันเธอ บ้างก็พูดถึงขนาดตัวที่เล็กของมาฮิรุที่น่ารัก แต่สิ่งที่ทำให้ผู้ชายหลคิดถึงและเผ้าายคนสนใจ ขนาดหน้าอกที่ค่อยข้างแตกต่างจากหญิงสาวหลายคน แถมเธอยังเชื่อเรื่องความรักมันทำให้หลอกง่ายในครั้งแรกที่เธอเกือบโดนหลอกแต่โคโตโกะกลับฉุดรั้งไว้จนมีปากเสียงกัน หลังจากเรื่องนั้นมันทำให้มาฮิรุรู้สึกแย่ในความเชื่อมั่นของเธอเอง ทั้งๆที่เชื่อว่าความรักเป็นสิ่งสวยงามแท้ๆ แต่มีคนกลับใช้ความรักอันบริสุทธิ์ของเธอเพื่อจะได้มีอะไรกับแค่นั้น ในครั้งต่อมาโคโตโกะได้เอ่ยชวนบอกว่าเธอจะช่วยดูว่าผู้ชายคนไหนกำลังคิดยังไงกับมาฮิรุเอง โดยการชวนไปทานอาหารด้วยกันในมื้อแรกมีบางคนพอมาฮิรุหันหลังก็ส่งซิกให้กับโคโตโกะแทน เหมือนว่าเห็นเพียงแค่มาฮิรุเป็นเพียงทางผ่าน
ผู้คนมากมายเมินเพิกเฉยต่อความรู้สึกที่เชื่อมั่นในเรื่องความรักแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับคนที่คิดถึงและเฝ้ารอและตามหามัน โคโตโกะก็ไม่ได้เห็นด้วยที่มาฮิรุสนใจเรื่องอะไรแบบนี้แต่มีคนจำพวกแบบนั้นเข้ามาในชีวิตของมาฮิรุ ทั้งๆที่เธอเป็นคนนิสัยดีแท้ๆไม่ควรต้องมาพบเจออะไรแย่ๆเลยด้วยซ้ำ เมื่อยิ่งรู้จักกันมากขึ้นโคโตโกะได้รู้จักมาฮิรุมากขึ้นเธอเริ่มมีความรู้สึกดีๆด้วยกัน โคโตโกะตัดสินใจจะปกป้องมาฮิรุจากผู้ชายหรือใครก็ตามที่เข้ามาในชีวิตเธออย่างเงียบๆ แม้จะมีคนไม่ดีเข้ามาแต่ก็ต้องมีคนดีเข้ามาหามาฮิรุด้วยเช่นกัน ผู้ชายคนหนึ่งที่เธอได้พบเจอโดยที่โคโตโกะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์พบกันครั้งแรก
เขาแตกต่างจากคนอื่นเขาทั้งอ่อนโยนและอบอุ่น และใจดีเหมือนกัยมาฮิรุ "ตั้งแต่นายเข้ามามาฮิรุก็มีความสุขในรูปแบบของเธอ" โคโตโกะพูดและยิ้ม ชายหนุ่มเองก็อดดีใจไม่ได้เลยที่ได้ยินแบบนั้น เขาคงรู้สึกดีเช่นกันที่ได้เป็นแฟนของมาฮิรุ "ในตอนที่ฉันถามนาย นายตอบกลับมาไม่เหมือนคนอื่น" การตอบกลับทีเล่นทีจริง แม้ข้างในใจเขาอาจจะเพียงแค่ลองใจเธอกลับเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างลองใจกันและกันว่าทั้งอีกฝ่ายจะมีปฏิกิริยาอย่างไรในการตอบโต้ "ฉันดีใจที่มาฮิรุได้พบกับคนดีๆแบบนาย" โคโตโกะพูดด้วยนำ้เสียงจริงจังเธอเอนตัวลงจนผมปรกหน้าเหมือนว่าหมดแรงในการพยุงตัวเองแล้ว "ฉันดีใจ ดีใจจริงๆ" น้ำเสียงอันเฉียบเย็นพูดพลางล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างเงียบๆ
"ฉันดีใจมากเลย รู้มั้ย และฉันจะดีใจกว่านี้มาก..."
"ถ้าแกตายๆไปซะ!!!!!!!!!!"
โคโตโกะต่อยเข้าไปที่หน้าของชายหนุ่มอย่างแรงจนเขาเสียหลักไปอีกทาง เธอไม่เปิดโอกาสให้เขาทำอะไรใดๆเธอต่อยเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเธอใช้แรงทั้งหมดซัดไปที่ใบหน้าที่เป็นจุดหลักเพื่อให้เขาตายเร็วที่สุดในมือของเธอมีสนับมือที่คมและแหลม ก่อนหน้านี้ใบหน้าของเขาเคยเป็นใบหน้าที่สง่างามมากจนตอนนี้มันฉีกกระชากจนไม่ต่างจากเศษสวะแม้แต่น้อย โคโตโกะยืนขึ้นและใช้ขากระทืบลงไปยังลำตัวเขาส่งเสียงกระอั่กออกมาอย่างเจ็บปวด "ทำไมคนอย่างแกต้องเข้ามาด้วย?!!!" เธอขยี้ฝ่าเท้าลงไปบนใบหน้าและบดขาลงอย่างช้าๆและเลือดเย็น ดวงตาของชายหนุ่มมองร่างของโคโตโกะที่อยู่สูงกว่าตน "แค่ฉันกับมาฮิรุทุกอย่างมันก็ดีพอแล้ว คนอย่างพวกแกไม่จำเป็นต้องอยู่หรอก!!!!" ใช่แล้ว ความรักบ้าบออะไรที่มาฮิรุตามหานั้นมันไม่ได้อยุ่ไกลเลย!! ฉันไงล่ะ ฉันเอง คนๆที่คอยปกป้องเธอจากน้ำมือ คนสกปรกที่ไม่เห็นค่าตัวเอง
"มันไม่ใช่ความผิดของฉันหรอกนะ"
โคโตโกะยกยิ้มสาแก่ใจที่ชายหนุ่มบาดเจ็บสาหัสเพราะตัวเอง "เธอแน่ใจหรอว่ามาฮิรุจะรักเธอ?" เขาพูโออกมาแม้จะเสียงจะทรมาน ประโยคนั้นมันเสียดแทงเข้าไปในทรวงอกของโคโตโกะ "แกมันไอ่สารเลว ถ้าแกรักเธอจริง? ทำไมแกถึงให้ฉันเข้ามาในห้องละ?" เธอถามเสียงแข็ง "จะบอกว่าเพราะฉันอ่อยหรอ? เพระาฉันให้ท่าหรอ? " โคโตโกะกัดฟันถามอย่างขุ่นเขือง เธอยิ่งกดน้ำหนักลงไปที่กลางอก "อ่อ ลืมไป...คนอย่างพวกแกมันก็คงใช้แกหัวล่างคิดนั่นแหละ" เธอกดลงไปยังแกนกลางของชายหนุ่มเขาส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด "อ๊ากกกกกกกก!!!!" เสียงโหยหวนเปี่ยมเต็มไปด้วยความเจ็บ ร่างกายของเขามันเละเทะสะบักสะบอม โคโตโกะไม่แคร์ไม่สนใจว่าใครจะได้ยินและสงสัยรึเปล่าแต่เวลานี้มันก็ดึกมากแล้ว
"คนอย่างมาฮิรุน่ะมีแค๋ฉันก็เพียงพอแล้ว ไม่ต้องการสวะอย่างพวกแกเข้ามาในชีวิตหรอก" เธอหยิบอาวุธจากกระเป๋าและค่อยๆกระทำร่างที่ไร้เรี่ยวแรงเธอฉีกกระชากจนมันไม่ต่างจากผุยผง โคโตโกะไม่ต่างจากหมาป่าที่กำลังแทะซากศพ เธอไม่มีเยื่อยใยใดๆกับแฟนเพื่อนของตน ในหัวของเธอมีเพียงความเคียดแค้นที่จะถูกช่วงชิงตำแหน่งคนที่คอยดูแลมาฮิรุ ไม่มีใครเหมาะสมกับมาฮิรุเท่ากับเธอที่คอยดูแลตลอดมา ในช่วงเวลาที่เธอได้พบเจอผู้คนมากมาย มันทำให้เธอรู้เลยว่าใครคิดยังไงกับใคร เธอจัดการร่างที่ไร้วิญญานของชายหนุ่ม ตอนนี้ศพของเขามันแยกเป็นทีละส่วนและถูกจัดเก็บไว้อย่างดีเยี่ยมเธอเรียนรู้วิธีการลบรอยนิ้วมืออาวุธทุกอย่างถูกเก็บอย่างเรียบร้อย เธอดื่มเบียร์ที่อยู่บนโต๊ะทุกกระป๋องและแสร้งทำเป็นว่าเมาหนักมากและแกล้งเดินเซ ก่อนออกจากห้องและไม่ลืมแสร้งทำเป็นพูดลาก่อนกับสิ่งที่ว่างเปล่าในห้อง
"นี่....โคโตโกะจัง...." มาฮิรุถามกับโคโตโกะที่กำลังดื่มกาแฟเงียบๆ "เธอพอจะรู้มั้ยว่าทำไม.....คุงถึงไม่มาเจอฉันเลยล่ะ? เขาเอาแต่ตอบกลับแชทของฉันอย่างเดียวเลย" มาฮิรุพูดอย่างไม่สบายใจเมื่อมองแชทที่ตอบกลับมาอย่างปกติแต่ไม่มีร่างของชายผู้นั้นเลย "ฉันเห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น" โคโตโกะพูดขึ้นมาฮิรุชะงักและมองไปที๋โคโตโกะจากที่มองมือถือของตัวเองมานาน "หมายความว่ายังไง?" เธอพูดออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ "เธอก็เห็นใช่มั้ย? ตอนที่เขาคุยกับฉัน" โคโตโกะรู้ว่ามาฮิรุเห็นเธอทำท่าทางที่สนิทกันจนออกหน้าออกตาแปลกๆหลังจากที่เธอไม่อยู่ แต่เธอแค่ไม่พูดอะไรและเธอก็ปล่อยให้มาฮิรุคิดเองเอ่อเองไว้ "ใช่ มาฮิรุเห็น แต่ว่า....เธอคือต้นเหตุ...หรอ?" มาฮิรุถามพร้อมเปลี่ยนสีหน้าที่นิ่งเรียบแตกต่างที่เคยเป็น โคโตโกะมองใบหน้านั้นที่บงบอกความไม่เชื่อใจในตัวเธออีกแล้ว "ไม่ใช่ฉัน เขาหักหลังเธอ มาฮิรุ เธอไม่จำเป็นต้องไปจำไอ่หมอนั่นหรอก.....คนแบบนั้นมันไม่จำเป็นกับเธอเลย" โคโตโกะพูดด้วยเสียงที่เย็นชาแต่จริงจังและอยากให้มาฮิรุเชื่อไว้ "งั้นหรอ?" มาฮิรุแสดงสีหน้าเศร้าออกมาจนเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย
"ไม่ต้องห่วงหรอกมาฮิรุ เธอไม่จำเป็นต้องมีใครอื่นอีกหรอก แค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ" โคโตโกะลูบไปที่เส้นผมสีเหลืองแกมเทาของเธออย่างอ่อนโยนเพื่อปลอบโยน มันช่วยให้มาฮิรุรู้สึกดีขึ้นจริงๆ ความรู้สึกที่มีเพียงแค่ตัวเองน่ะมันก็ดีอย่างที่โคโตโกะว่า "ขอบคุณนะ โคโตโกะจัง" มาฮิรุพูดพลางยิ้มหวานแสนน่ารักให้ มีแค่ฉันและโคโตโกะก็ดีแล้ว แค่ฉันกับโคโตโกะ คนนิสัยไม่ดีพวกนั้นมันไม่จำเป็นกับฉันจริงๆอย่างที่เธอว่า....
ใครก็ตามที่คิดจะแตะต้องเธอ ฉันจะฆ่ามันให้หมด ฉันจะฉีกกระชากหน้ากาก ฉันจะฉีกเนื้อพวกแก่ด้วยเขี้ยวฉัน ไอ่เศษสวะ
"ฉันจะปกป้องเธอเอง"
"อะไรน่ะ แต่ว่าขอบคุณนะโคโตโกะจัง"
มาฮิรุยิ้ม ให้เธอที่กล่าวออกมาพร้อมท่าทางจริงจัง
"แต่เธอน่ะ "
"เป็นคนฆ่าเขาใช่มั้ยล่ะ?"
จอมปล
ผ่านหลายวันจากวันที่เขาไม่ได้พบเธอ มาฮิรุสงสัยมาตลอดว่าเขาอยู่ไหน เธอหาเขามาตลอดตั้งแต่วันนั้นมาตลอดแม้โคโตโกะจะพูดว่าให้เธอมูฟออนและลืมๆไปซะ แต่จะมีหรอที่มาฮิรุจะลืมไปง่ายๆ ใจของเธอน่ะเวลารักใครแล้ว เธอก็จะรักอย่างสุดหัวใจแม้จะเป็นเพียงชั่วเวลาสั้นๆ เธอสงสัยมานานจริงๆ เธอคิดว่าโคโตโกะอาจจะฆ่าเขาเพราะเธอแอบมองโคโตโกะ เธอมีสีหน้านิ่งเรียบแต่ในใจของเธอมันกำลังรู้สึกบางอย่างเมื่อมีใครสักคนมองมาที่เธอโคโตโกะก็จะมีท่าทีแปลกไป ดวงตาของเธมันฉายแววเหมือนว่าคิดอะไรบางอย่างได้ "ฆ่าทำไม?" เธอตอบด้วยเสียงที่เรียบมากอย่างไม่แคร์ "ทำไมถึงตอบแค่ว่าฆ่าทำไมล่ะ!!!!" มาฮิรุถามเสียงดังเหมือนว่าหงุดหงิดกับการตอบของโคโตโกะ เธอโกรธโคโตโกะจนแทบจะบ้าตาย เธอมองหน้าของโคโตโกะ ที่นิ่งเงียบ "แล้วทำไมเธอต้องโกรธล่ะมาฮิรุ?" มาฮิรุอึ้งกับการตอบกลับที่ยังคงเรียบเฉย "เขานอกใจเธอจริงๆนี่ เธอควรสาแก่ใจที่เขาตายจากไป ไม่ใช่หรอ?" ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้มาฮิรุพูดไม่ออกจากปากเพื่อนที่คอยดูแลเธอมาตลอด "ถ้าหมอนั่นรักเธอจริง....มันก็ควรจะสำนึกตั้งแต่ที่มันคุยกับฉันแล้ว" มาฮิรุช็อคจากคำพูดของโคโตโกะ ถ้าเขารักเธอจริงเขาคงไม่พูดกับโคโตโกะในท่าทางที่ล่อแหลม
"เธอฆ่าเขาจริงๆหรอ?"
"ทำไมล่ะ เธอมีแค่ฉันมันก็ดีอยู่แล้วนี่นา....คนที่ควรอยู๋ข้างเธอคือฉันไม่ใช่รึไง?"
"เธอ....พรากสิ่งที่ฉันต้องการไปจากฉัน โคโตโกะ..." มาฮิรุแสดงสีหน้าที่โกระเคืองมากกว่าเก่า เธอรู้ว่าเขานอกใจเธอ แต่ยังไงมันคือสิ่งที่ต้องการมากที่สุด แม้จะจอมปลอมมากแค่ไหนแต่เธอก็รักเขา!! กล้าดียังไงมาพรากเขาไป เธอไม่ได้ขอเลย ให้ฆ่าเขา หรือบอกว่าเจ็บจากสิ่งที่เขาทำ เธอไม่เคยพูดหรือบอกโคโตโกะ!!! "ฉันขอให้เธอทำหรอ?!!" มาฮิรุตวาดออกมา โคโตโกะชะงักกับท่าทีที่ไม่ได้หวาดกลัวแต่เป็นโกรธแค้นแทนเท่านั้น
"บอกเหตุผลสิ ว่าทำไมเธอถึงยังรักไอ่เวรนั้น? แม้เธอจะเห็นในตอนที่มันทำตัวนอกใจงั้นหรอ?"
มาฮิรุจ้องไปยังหน้าที่เรียบเฉยของโคโตโกะที่ถามมาด้วยแรงกดดันแต่กับคนที่กำลังโกรธแค้นเนี่ยมันไม่ต่างจากการพูดกับรูปปั้นที่ใช้อารมณ์เป็นกำแพงกำบังอยู่ "เธอไม่ควรเข้ามาสอดเรื่องของฉันกับเขา" คำพูดนี้มันทำให้โคโตโกะรู้สึกหงุดหงิดอย่างเก็บอาการไม่อยู่ทั้งๆที่เธอทำมันเพื่อมาฮิรุแท้ๆ ถ้าเป็นยังงั้นมันก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะในตอนนี้ "แล้วเธอจะทำยังไงในเมื่อเขาตายล่ะ? ไปหาศพเขาหรอ? ไปหาเขาแล้วร้องไห้ออกมาหรอ? จะทำยังไงล่ะ ถ้าฉันคือคนฆ่าเขา เธอจะบอกับตำรวจ? ยังไงเธอก็อาจจะเป็นรายต่อไปก็ได้นี่ " โคโตโกะเริ่มรู้สึกว่ามันน่ารำคาญเหมือนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เป็นดั่งใจ
"ถ้ายังงั้นก็ไม่จำเป็น...ที่ฉันต้องสนใจถูกมั้ย?"
ในห้องพักที่เคยอบอุ่นและหอมหวาน ณ ตอนนี้มันเริ่มที่จะแปดเปื้อน เสียงที่บดขยี้บางสิ่งดังขึ้นไม่หยุดมันเกิดขึ้นกลางโต๊ะอาหารที่ตอนนี้ร่างของมาฮิรุกำลังหลับอย่างช้าๆอยู่บนนั่น "ถ้าฉันปกป้องเธอในตอนที่มีชีวิตไม่ได้...." โคโตโกะฉีกกระชากทุกอย่างออกมาและกลืนกินบางสิ่งเหมือนว่าไม่ได้คิดสิ่งใดอะไรในหัวอีกต่อไป เธอรักที่จะปกป้องใครสักคน ถ้าหากคนที่ต้องการปกป้อง มันไม่ได้เป็นแบบที่เธอต้องการ มันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรักษามันเอาไว้ ไม่จำเป็นต้องแคร์ ไม่จำเป็นต้องสนใจ มาฮิรุน่ะทำไมชอบดื้อด้านเสียจริง ทั้งๆที่เคยพูดว่าความรักมันก็แค่สิ่งหลวงหลอกมันไม่มีอยู่จริงหรอกความรักที่สวยงาม เธอคงจะจมดิ่งไปกับความรักที่เธอต้องการในความฝันแล้วตอนนี้......
"ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้ปกป้องในตอนที่ตายน่ะ ก็พอแล้ว"
เธอพูดพร้อมแสดงใบหน้าที่เปี่ยมสุขอย่างที่ไม่เคยเป็น....
End?
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น