Haikyuu | BokuAka | เนื่องปีใหม่2022

                                        

🔞เนื้อหาไม่เหมาะสมกับคนอายุ18ปี🔞

  *เป็นโอเมก้าเวิร์สอาจจะมีบางสิ่งที่เกินจริงไปบ้าง*

*ยังไม่ได้แก้คำผิด*

 

*อะแห่มๆ ยังไงก็ขอบอกไว้ก่อนนะคะ

ว่าอย่าหวังอะไรมากกับโดจิน

ที่จะได้อ่านต่อไปนี้เพราะเราชอบอ่านพวกมังงะBLที่บ้าๆบอๆ

อยู่แล้วเลยแต่งตามใจฉัน

อาจจะไม่เหมาะสมหรือแหกคาร์ตัวละครต่อไปบ้าง

ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ตัวละครเสียหายแต่อย่างใด

ถ้าหากอ่านข้อความนี้แล้วยังจะอ่านต่ออยู่อีก

ก็ขอให้ทราบไว้ว่าทางผู้แต่งจะไม่รับผิดชอบเรื่องใดๆทั้งสิหลังจากคุณอ่านจบ*

 “โบคุโตะ โคทาโร่ เป็นคนเสริฟ์ครับ!!” เสียงนักพากย์แข่งดังขึ้นมาไม่หยุดจากทีวีที่เปิดฉายการแข่งของทีม MSBY แบล็คแจ็คเกิล บนจอสี่เหลี่ยมฉายภาพของโบคุโตะที่กำลังกระโดดเสริฟ์ฝ่าผู้คนแต่ก็มีคนรับได้ทำให้การแข่งขันนั้นยิ่งน่าระทึกไปอีก อาคาอาชิมองอย่างใจจดใจจ่อเขามองการแข่งของโบคุโตะอย่างไม่ละสายตาเฝ้าและลุ้นไปพร้อมๆกับถ่ายทอดสดของคนทั้งสนามมีบางรอบก็ได้แต้มนำบางรอบก็โดนนำบ้างให้ลุ้นกันไปจนน่าหวาดเสียว ในตอนนี้โบคุโตะคือผู้เล่นที่ถูกชื่นชอบโดยไม่น้อยอาจจะเพราะในตอนที่เขาแข่งนั้นมันมีสเน่ห์อย่างบอกไม่ถูกยิ่งดวงตาสีเทาแกมเหลืองที่เหมือนกับดวงตาของนกฮูกยูเรนเซีย ยิ่งมันถูกสะท้อนจากแสงไฟยิ่งแวววาวและน่าค้นหาผมสีขาวที่มีเส้นผมสีดำแทรกไปมาก็ดูเป็นเอกลักษณ์และถูกใจสาวๆที่มาดูการแข่งวอลเล่บอลอย่างมากรวมทั้งขนาดตัวยิ่งเสื้อของนักวอลเล่ก็ต้องใส่เสื้อให้รัดรูปอยู่ไม่น้อยถ้ามองดีๆโบคุโตะมีร่างกายที่ล่ำอยู่พอตัวยิ่งในตอนที่เขาทำการนำอกรับลูกบอลยิ่งเป็นที่ฮือฮาเข้าไปใหญ่เลย ถึงนิสัยของเขาจะบ้าๆบอๆไม่ได้ต่างจากช่วงมัธยมปลายแม้แต่น้อยแต่ก็มีนิสัยที่ยังคงตราตรึงใจใครหลายๆคนเขามันจะเอนตะเทนคนอื่นและรอบข้างได้เสมอ และเขาทำหน้าที่เป็นเอซได้ดีและเขาไม่ได้งอแงเหมือนแต่ก่อนนี่ยิ่งที่ให้เขาูเป็นผู้ใหญ่และดูดีมาขึ้นในสายตาของผู้คนที่รู้จักเขามาตั้งแต่สมัยเรียน “ฮ่า….” แต่นอกจากสิ่งนั้นที่ทำให้โฐคุโตะถูฏหมายตาแล้วก็คือ….บนโลกนี้ไม่ได้มีเพียงแค่เพศสภาพแค่อย่างเดียวมันยังมีเพศลำดับขั้นอีก และโบคุโตะเองก็เป็นอัลฟ่า นั้นยิ่งทำให้เขาถูกผู้หญิงและเพศอื่นๆเข้าหาเยอะมากขึ้นเมื่อเพศลำดับขั้นของเขาถูกเผยออกไปแต่นั้นไม่ได้ทำให้อาคาอาชิรู้สึกกวนใจแต่อย่างใด เขาสงบนิ่งอยู่แบบนี้และพยามไม่รู้สึกหึงหวงโบคุโตะเกินหน้าเกินตา ไม่นานการถ่ายทอดสดก็จบลง อาคาอาชิปิดทีวีลงและเหงยหน้ามองนาฬิกาเวลานี้ก็4ทุ่มครึ่งแล้วอีกไม่นานโบคุโตะก็คงกลับมาอาคาอาชิคิดเช่นนั้นก่อนจะค่อยๆเดินและมุ่งหน้าไปยังห้องทำงาน เขาเองก็ทำงานเป็นบรรณาธิการเพราะงั้นเขาก็ต้องทำงานเหมือนกันแต่ถึงมันไม่ใช่แผนกที่เขาอยากทำแต่ก็ช่วยไม่ได้ ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่เผลอฟลุบหลับไปแต่รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มือหนามาสัมผัสที่ไหล่เปลือกตาที่หลับสนิทค่อยๆลืมขึ้นมาและลุกขึ้นนังตรงหันมองเจ้าของมือหนา รอยยิ้มสดใสปรากฎบนหน้าของโบคุโตะผมที่เคยตั้งขึ้นก็ร่วงปรกหน้าเขาและมันก็เปียกด้วยอาจจะเพราะเขาสระผม “กลับมาแล้วนะ อาคาชิ”เสียงที่แหบทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์เรียกชื่อของอาคาอาชิอย่างอ่อนโยน มันช่างยั่วยวนเหลือเกิน “ยินดีต้อนรับกลับครับ โบคุโตะซัง” แว่นตาที่สวมทุกครั้งถูกถอดออกและวางลงบนโต๊ะทำงานและร่างทั้งสองก็เดินก้าวไปยังห้องนอนกว้าง อาคาอาชิและโบคุโตะตัดสินใจอยู่ด้วยกันหลังจากคบกัน3ปีในช่วงมัธยมและในตอนแรกอาจจะไม่ค่อยเรียบง่ายเท่าไหร่แต่พวกเขาก็ผ่านมาได้จนถึงทุกวันนี้ พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขแต่มีสิ่งหนึ่งที่กวนใจอาคาอาชิเสมอ โบคุโตะนั้นเป็นอัลฟ่าและแน่นอนว่าเขามีสิทธิที่จะมีคู่มากกว่า1คนหรือกัดคอคนอื่นหรืจะพบคู่แห่งชะตา ตามที่คนอื่นเล่ามาคู่แห่งชะตาของอัลฟ่าคือโอเมก้าและนั้นคือสิ่งที่กวนใจอาคาอาชิ เขาไม่ได้เป็นโอเมก้า ถึงแม้เลือดในร่างกายของเขาเป็นมีเลือดของโอเมก้าเล็กน้อยแต่ยังไงเพศลำดับของเขาก็คือเบต้า เพศสามัญทั่วไปไม่ได้พิเศษหรือมีสิทธิสามารถคู่กับอัลฟ่าได้ “อาคาชิ เปาผมให้หน่อย”เสียงทุ้มออดอ้อนเขาด้วยร่างกายที่สูงใหญ่กอดขาของอาคาอาชิไว้ “ครับ” อาคาอาชิตอบรับและนำไดรเปาผมมาเปาให้เขาอย่างอ่อนโยนไอร้อนอุ่นแผ่ลงไปยังเส้นผมสีขาวแทรมดำไม่นานผมของโบคุโตะก็แห้งสนิท “อาคาชิ วันนี้นายได้ดูการแข่งของฉันมั้ย? เป็นไง!! ฉันเท่ใช่มั้ย!!” โบคุโตะถามอาอคาชิอย่างสงสัยและคาดหวังคำตอบจากเขาอย่างมาก อาคาอาชิยกยิ้มอย่างอ่อนโยนและตอบกลับ “ครับ คุณเท่มาก” คำตอบเพียง2คำก็ทำให้โบคุโตะรู้สึกมีความสุขจนล้นหัวใจแล้วอาจจะเพราะอาคาอาชิเป็นคนตอบและพูดแบบนั้น “แล้วจะนอนเลยมั้ย? หรือว่าอยากกินอะไรรึเปล่า? ฉันจะได้ไปทำให้” “ไม่ล่ะ แค่มีอาคาชิฉันก็พอใจแล้ว” คำหวานเลี่ยนถูกเอ่ยออกมาอย่างเอาอกเอาใจมันทำให้เขารู้สึกใจเต้นเล็กน้อยโบคุโตะเดินไปยังเตียงนอนและนอนลงตามที่ของเขาและตบที่นอนข้างๆเป็นการเชิญชวนอาคาอาชิ “มานี่สิอาคาอาชิ นายคงเหนื่อยมากแล้วเพราะงั้น เรามานอนกันเถอะ!” เสียงกระตือรือร้นแม้กระทั่งในยามที่จะนอนหลับอาคาอาชิเดินไปตามคำบอกของโบคุโตะและนอนลงในที่ของตัวเองเขาหันหน้ามองโบคุโตะที่น้องตะแคงหาเขาเช่นกัน ยิ่งมองใบหน้านั้นก็เหมือนถูกมนต์สะกดไว้ หัวใจเริ่มเต้นแรงมากขึ้นเมื่อโบคุโตะเอื้อมแขนกอดเขาไว้ให้แนบชิดกันมากขึ้นและปิดเปลือกตาลง “ฝันดีนะอาคาชิ” เสียงแหบทุ้มเอยบอกอีกครั้งก่อนจะจมสู่ห้วงนิทรา “ฝันดีครับโบคุโตะซัง” ริมฝีปากสวยสัมผัสไปยังหน้าผากที่มีผมปรกลงมาเขาจูบมันอย่างเบาๆและมองดูใบหน้าของโบคุโตะก่อนที่จะหลับไป วันเวลาผ่านไปอาคาอาชิรู้สึกสังหรใจไม่ค่อยดีในหลายๆครั้งเขาเริ่มคิดมาเพราะโบคุโตะเริ่มฮีทอีกครั้งในรอบเดือนเขามักบอกโบคุโตะทุกครั้งว่าให้นำยาแก้ฮีทไปด้วยทุกที่และกินมันตามเวลาตลอดถึงมันจะไม่เคยเกิดเหตุการ์ณที่โบคุโตะคุมคลั่งตามพวกอัลฟ่าตามข่าวทั่วไปก็ตาม แต่ยังไงกันไว้ก็ดีกว่าแก้ วันนี้โบคุโตะไมไ่ด้ออกไปข้างนอกหรือไปซ้อมแต่เขาหมกตัวอยู่ในห้องนอน อาการฮีทของโบคุโตะครั้งนี้รุนแรงไม่ใช่น้อยเขาดูทรมาณมาก อาคาอาชิเปิดประตูนั้นอย่างช้าๆและมองูร่างของโบคุโตะที่พยามจัดการกับตัวเองให้สงบลง ดวงตาสีเทาแกมเหลืองจรดจ้องมาที่อาคาอาชิอย่างโหยหา “อาคาชิ…” เสียงที่เคยแหบในตอนนี้กลับแหบยิ่งกว่า ถ้าเขาเป็นโอเมก้าเขาจะสามารถบรรเทาอาการฮีทของโบคุโโ๖ะได้มั้ย? อาคาอาชิคิดอยู่ในหัวและค่อยๆก้าวไปหาโบคุโตะที่นั้งคลุมโปงอยู่บนเตียง “อยากให้ผมช่วยมั้ย?” ริมฝีปากของโบคุโตะและอาคาชิประสานกันลิ้นนั้นถูกสอดแทรกค้นหาความหวานซึ่งกันและกันร่างกายของทั้งคู่เปลื่อยเปล่าอาคาอาชินั้งครอมทับร่างของโบคุโตะความอุ่นของทั้งคู่ส่งต่อถึงกันพาปากและลิ้นอาคาอาชิโอบคอของโบคุโตะอย่างที่เคยทำ นิ้วหนาค่อยๆแหย่และสอดแทรกเข้ามาผ่านช่องทางข้างหลัง “นายสวยมากอาคาชิ” คำเอ่ยชมนี้มีอิธิพลไม่น้อยกับอาคาอาชิเลย ปากของโบคุโตะมันไม่อยู่สุขเหมือนกับมือของเขาที่ขย้ำก้มขาวๆของอาคาอาชิอย่างเพลิดเพลิน ปากโบคุโตะค่อยๆครอบเลียหยอดอกของอาคาอาชินิ้วที่อยู่ภายในร่างกายของเขาเองก็ขยับคว้าหาจุดของเขาไปมา “อ…อ๊ะ”อาคาอาชิเอ่ยเสียงครางออกมาเขาไม่รู้ว่าสัมผัสไหนกันแน่ที่ทำให้เขาร้องออกมาแต่การโดนทำพร้อมกันแบบนี้ช่างยากที่จะรับมือเหลือเกิน ดูเหมือนโบคุโตะจะพอใจกับนิ้วที่ขยายของช่องสีแดงระเรืองนั้น เขาค่อยๆสอดส่วนหัวเข้าไปก่อนอย่างช้าๆแต่เหมือนมันยังคงไม่เติมเต็มความอยากของเขาสักเท่าไหร่ เขากระแทกมันเข้าไป จนอาคาอาชิร้องออกมาโบคุโตะไม่เคยรุนแรงกับอาคาอาชิขนาดนี้มาก่อน จากส่วนหัวที่ถูฏกระแทกเข้ามาน่าแปลกที่มันสามารถเข้ามาในท้องได้เพียงรวดเดียวอาจจะเพราะว่าอาคาอาชินั้นถูกเล้าโลมมากไปจนแฉะถึงสามารถเข้าไปจนหมดได้ โบคุโตะไม่รอให้อาคาอาชิคิดเห็นหรือเรียกร้องอะไรในหัวเขามีเพียงเรื่องอย่างว่าเพราะอาการฮีทที่เป็นมากกว่าทุกครั้ง เขาจับเอวของอาคาอาชิและขยับสะโพกอย่างรวดเร็วอาคาอาชิโอบกอดคอของโบคุโตะแนบชิดขึ้นเขาเข้าใจดีว่าโบคุโตะต้องอยากทำเรื่องพวกนี้มากในช่วงฮีทเขาเลยไมไ่ด้ว่าอะไรเพียงแต่ขยับสะโพกตอบรักแรงกระแทกที่โบคุโตะส่งมากให้เขา “อาคาชิ” โบคุโตะเรียกชื่อของอาคาอาชิที่ครางสะท้านข้างๆหูของตนเขาเอ่ยชื่อซ้ำๆ และค่อยๆกัดที่ไหล่ของอาคาอาชิจนเกิดรอยหลายจุด มันเป็นแบบนี้ซ้ำๆจนพวกเขาไปถึงปลายทางและแน่นอนว่ามันไม่ได้จบอยู่แค่นั้นความต้องการของอัลฟ่าตอนฮีทมันอันตรายมาก โบคุโตะอุ้มอาคาชิหันหน้าออกและกระแทกมันเข้าไป ท่าแบบนี้มันทำให้ของโบคุโตะเข้ามาลึกกว่าที่อาคาอาชิเคยทำซะเสียอีกแต่ถึงยังงั้นเขาก็รู้สึกดีได้ไม่น้อยเลยถึงมันจุกไปบ้างโบคุโตะเอาแค่เรียกชื่อเขาและพยามพันธะเขาด้วยรอยกัดเขากัดมันที่คอของอาคาอาชิซ้ำๆและหวังว่าอาคาอาชิจะเป็นของเขาและแค่ของเขาเพียงผู้เดียวเขาหวังว่าน้ำอสุจิที่หลังไปข้างในท้องของอาคาอาชินั้นจะมีมลูกและให้กำเนินลูกของเขาออกมา ไม่ว่าเท่าไหร่โบคุโตะก็ยังไม่พอใจเขารู้ว่าอาคาอาชินั้นเป็นเบต้าแต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิด โบคุโตะโฟกัสกับเซ็กที่เขากำลังทำกับอาคาอาชิอยู่ ไม่ว่าจะแผ่นหลังที่สั่นสะท้านไปตามแรงจังหวะกระแทกเข้าออกของเขาหรือจะใบหน้าที่ที่แดงก่ำดวงตาที่มีน้ำใสๆคลอเล็กน้อยผมที่ปรกหน้าใบหน้าของอาคาอาชิในตอนนี้นั้นสวยมากสำหรับโบคุโตะเสียงครางที่อาจจะไม่ได้น่าฟังสำหรับใครแต่สำหรับโบคุโตะในตอนนี้ ทุกอย่างที่เป็นของอาคาอาชินั้นคือสิ่งที่สวยงามที่สุดเขาอยากครอบครองอาคาอาชิจนอยากจะกลืนเขาไม่ทั้งตัวแล้ว เขาหลั่งในอาคาอาชิกี่ครั้งแล้วนะ? อาคาอาชิรู้สึกถึงของเหลวที่อุ่นอยู่ภายในมวลท้องของเขานี่มากกว่าที่เขากับโบคุโตะทำอีกนี่อาจจะมากกว่า3ครั้งนั้นคืออย่างมากที่สุดที่พวกเขาทำ หรือเป็นเพราะฤทธิ์ของอาการฮีทท่ดูรุนแรงมากกว่าปกติในหัวเริ่มคิดอะไรไม่ออกมันเริ่มโล่งและขาวโผลนไปหมดสติของเขาเริ่มเลือนลางร่างกายเริ่มไร้เรี่ยวแรงอย่างเคย ถึงจะเป็นยังงั้นเขาก็ยังคงตอบรับแรงที่โบคุโตะส่งมอบมากให้เขาอย่างต่อเนื่อง โบคุโตะเป็นทั้งนักกีฬามันอาจจะทำให้เวลามีอะไรกันดูจะรุนแรงกว่าปกติมันไมไ่ด้เจ็บแต่มันทำให้เขาหายใจไม่ทันตั้งรับเท่าไหร่ “พ…พอ…อึ่ก…ก่อน….”เขาพยามเอ่ยเรียกขอร้องแก่โบคุโตะที่กำลังคลั่งเสียงนั้นมันปะปนไปกับเสียงครางที่ถูกกระแทกออกมาจนฟังไม่รู้เรื่องดูเหมือนการจะพูโบอกกับโบคุโตะจะเป็นเรื่องอยากเสียแล้ว “อ๊า…โบคุโตะ…อ๊ะ..ซ..ซัง” ยิ่งพูดออกมาก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ของโบคุโตะมากกว่าที่จะทำให้เขาสงบลง แรงขัดขืนก็แทบไม่มีตอนนี้เขาทำให้ถูกควบคุมโดยโบคุโตะอย่างสมบรูณ์ และเขาก็เสร็จมันอีกครั้ง….แต่ครั้งนี้โบคุโตะกลับหยุดลงและค่อยๆประคองใบหน้าสวยนั้นและจูบซับริมฝีปากที่เปรอะเรอะน้ำลายและเหงื่อ เขาเลียมันอย่างอ่อนโยน “อาคาชิ” เสียงนั้นยังคงเรียกซ้ำๆไม่เคยหยุดราวกับกำลังอยากจะบอกว่า นายเป็นของฉันแล้วอาคาชิ อยู่ตลอดเวลา ปากประกบกันอีกครั้งแต่มันดูอ่อนโยนกว่าก่อนหน้านี้อาคาอาชิรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ…… “เอาน้ำมั้ยอาคาชิ” โบคุโตะเทน้ำใส่แก้ว2ใบที่เขาเตรียมวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง “ครับ” เสียงแหบตอบรับอย่างน่าสงสาร โบคุโตะจ้องมองแผ่นหลังสีขาวเนียนสวยที่มีร่องรอยของเขาอยู่เขาทั้งกัดและจูบบนผิวขาวนั้นอย่างรุนแรงมันทำให้เขารู้สึกผิด ในตอนนี้เขาได้กินยาแก้ฮีทไปแล้วและมันเป็นจำนวนที่เอยะอยู่พอควรเพื่อมัานใจว่าเขาจะไม่ทำแบบนี้กับอาคาอาชิอีก อาคาอาชิรับแก้วน้ำใสที่มีน้ำเปล่าอยู่ในนั้นยกขึ้นดื่ม “ฉันขอโทษอาคาชิ” น้ำเสียงที่รู้สึกผิดเอ่ยออกจากปากของโบคุโตะ ดวงตาสีเทาแกมเหลืองฉายแววรู้สึกอย่างเต็มๆ “ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ พวกอัลฟ่าอย่างคุณเองก็ต้องการระบาย ผมเข้าใจ”ถึงเสียงของอาคาอาชิจะแหบเพราะจากการครางอย่างต่อเนื่องแต่มันยังคงอ่อนโยนและเย็นเฉียบ “แล้ว…ที่ฉันกัด…เจ็บมั้ย” หลังคอของอาคาอาชิมีรอยกัดซ้ำๆและมีรอยหนึ่งที่มันรุนแรงมากจนมีเลือดซิบออกมา “เจ็บนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรหรอก” โบคุโตะยิ่งรู้สึกสงสารอาคาอาชิเขารู้ดีว่าอาคาอาชิคงคิดมากเรื่องๆการเป็นเบต้าเพราะเบต้าไม่สามารถจับคู่กับอัลฟ่าได้ ไม่ว่าจะกัดแค่ไหนก็ไม่มีทาง “แต่ว่า….ทำไมคุณถึงไม่ใส่ถุงยางล่ะ? แบบนี้มันทำความสะอาดยากรู้มั้ย?” ไม่ทันใหห้รู้สึกเศร้าอาคาอาชิก็พูดเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกผิดอีกครั้งแต่ว่าเขาก็ผิดจริงๆที่ไม่ใส่ถุงยางถึงแม้อีกฝ่ายเป็นเบต้า “ฉันขอโทษอาคาชิ” “ทีหลังก็อย่าลืมละครับ” “เข้าใจแล้ว” อาคาอาชิลุกจากเตียงโดยมีโบคุโตะประคองไปยังห้องอาบน้ำ “นายแน่ใจหรอว่าจะทำเองน่ะ” โบคุโตะถามอีกครั้งเพราะอาคาอาชิดูไม่มีแรงมากพอจะล้างทำความสะอาดประตูหลังของตนได้เลย แต่สิ่งที่อาคาอาชิตอบกลับมานั้นช่างแตกต่างกลับสิ่งที่โบคุโตะอยากได้ยิน “ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก นิ้วผมยาวกว่าคุณอีกนี่” ใช่ ทุกคนที่เคยร่วมทีมสมัยมัธยมรู้ดี ว่าอาคาอาชิมีนิ้วที่เรียวยาวกว่าโบคุโตะ และนั้นทำให้โบคุโตะรู้สึกแพ้ เขาทำปากจู๋และเบ้มันอย่างช่วยไม่ได้ “อีกอย่างถ้าคุณมาทำให้ผม ผมก็คงไม่ได้พักอีกน่ะสิ” อาคาอาชิพูดและขำออกมาแก้มของโบคุโตะรู้สึกร้อนขึ้นมาเบาๆแต่ก็เพียงแค่ส่งอาคาอาชิหน้าห้องอาบน้ำและยื่นชุดกับผ้าเช็ดตัวให้ อาคาอาชิค่อยๆเปิดน้ำให้สายน้ำไหลผ่านตัวเขาไปอย่างช้าๆเพื่อให้ร่างกายเย็นลงเขารู้สึกบางสิ่งที่ไหลออกมาจากข้างในนั้นน้ำสีขุ่นขาวอุ่นค่อยๆไหลออกมาแต่ยังไงก็ปล่อยให้มันไหลไปเองไม่ได้เพราะจากขนาดของโบคุโตะแล้วนั้นรวมกับท่าที่เขากระแทกเข้ามาอีก อาคาอาชิค่อยๆจรดนิ้วสอดเข้าไปข้างหลังเขาแขนแนบกับกำแพงและค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปลึกขึ้นอีกนิ้วที่เรียวยาวของเขาแน่นอนว่ามันเขาไปได้ลึกกว่านิ้วที่โบคุโตะจะเข้าถึงไม่มากก็น้อย “อึ่ก…”นิ้วค่อยๆล้วงและกวาดของเหลวนั้นออกมาอย่างช้าๆและใจเย็นแต่ไหงกับมันกระตุ้นอารมณ์เขาแบบนี้หรือเพราะมันโดนตอมลูกหมากกัน? แต่อาคาอาชิพยามไม่คิดเรื่องอย่างและรีบล้างมันออก ดูเหมือนโบคุโตะจะหลั่งในเขาเยอะอยุ่พอควรเขาไม่ได้อยากจะดุอะไรมากเพราะรู้ว่านี่คืออุบัติเหตุที่เกิดจากอาการฮีทไม่ลืมหูไม่ลืมตานั้นแหละ แต่น่าแปลกเขารู้สึกผิดปกติเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร…. “อาคาอาชิเป็นอะไรไป?” โบคุโตะที่ออกมาจากห้องน้ำที่เจออาคาอาชิกำลังทำหน้าเครียดและกำลังเปิดมือถือดูบางอย่าง “อ่า…คือผมแค่รู้สึกไม่สบายน่ะครับ” โบคุโตะชะงักขึ้นมาและรีบวิ่งพุ่งเข้าไปหาอาคาอาชิ “นายเป็นอะไรไป? ต้องไปหาหมอมั้ย หรือว่านาย-”อาคาอาชิยื่นมือปิดปากที่กำลังเอ่ยถาม “อาคาชิ? ฉันว่าไปหาหมอน่าจะดีกว่านะ” ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่รู้ว่าอาคาอาชิเป็นอะไรแต่ก็ดูท่าจะเป็นห่วงมากกว่าปกติจนดูเกินจริงไปเลย แต่ยังไงอาคาอาชิก็คงต้องไปโรงพยาบาลจริงๆนั้นแหละเพราะว่าเขาเสิร์ชหาข้อมูลแล้วไม่มีอันไหนตรงกับเขาแม้แต่น้อยเลย เขาไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลแต่ว่ามาตรวจในที่คลินิกเล็กๆแทนเพราะมันคงจะวุ่นวายมากแน่ถ้าอยู่ๆนักกีฬาวอลเล่บอลชื่นดังอย่างโบคุโตะไปที่นั้น ไม่นานเขาก็ได้เข้าไปในห้องตรวจ “อาการเป็นยังไงบ้าง?” คุณหมอถามพวกเขาอย่างอ่อนโยนแตู่เหมือนอาคาอาชิจะดูรู้สึกกังวลเล็กน้อย “ผมรู้สึกแปลกๆข้างในท้องหลังจากมีอะไรกันน่ะครับ” อาคาอาชิพยามพูดเรื่องน่าอายออกไปด้วยเสียงหน้านิ่งเรียบแต่โบคุโตะกับแสดงท่าทีเขินอายแทน “หืม? คุณเป็นโอเมก้าหรอ?” เพียงแค่พริบตาใครๆมองภายน้อกก็รู้ว่าโบคุโตะนั้นเป็นอัลฟ่าอย่างแน่นอนเพราะความรู้สึกแผ่ซ่านออกมา “ไม่ใช่ครับ ผมเป็นเบต้า” “แปลว่าแฟนคุณคืออัลฟ่าสินะ” คุณหมอกล่าวและหันไปมองที่โบคุโตะ “เขาฮีทรึเปล่า?”คุณหมอถามอาคาอาชิอีกครั้ง “ครับเมื่อเย็นเขาฮีท” คุณหมอพยักหน้า “ที่บ้านมีใครเป็นโอเมก้ารึเปล่า?” “ครับ คุณแม่ผมเป็นโอเมก้า” “มันมีอยู่กรณีหนึ่งนะ ที่อยู่ๆเพศรองจะเปลี่ยนน่ะเพราะฟีโรโมน ส่วนใหญ่มักเกิดขึ้นกับอัลฟ่าที่มีอะไรด้วยกันแต่ดูถ้ากรณี่ของคุณจะแตกต่างแต่ว่าก็ใกล้เคียง ว่าเพศรองของคุณจะเปลี่ยนเป็นโอเมก้าเพราะสาเหตุเกิดจากฟีโรโมนของอัลฟ่าในช่วงฮีท” ไม่มีอะไรต้องรักษาเลยทำให้พวกเขากลับบ้านได้ โบคุโ๖ะและอาคาอาชิไม่ด้พูดอะไรเพียงแต่เดินเคียงกันไปตามทางที่มีแสงไฟและนำพากลับไปยังที่พักของพวกเขาเองทั้งคู่ที่ได้ยินคำตอบกลับนิ่งเงียบและมองหน้ากัน บนใบหน้าที่มักนิ่งเรียบกลับเปลี่ยนสีหน้าดีใจดวงตาสีน้ำทะเลสั่นไหวมีน้ำสีใสคลอขึ้นมา โบคุโจะจับของอาคาอาชิไว้ เขารู้ว่าอาคาอาชิคงจะดีใจมากเพราะตั้งแต่ที่อาคาอาชิรู้ว่าตนนั้นมีเพศลำดับคือเบตต้ามันก็ทำให้อาคาอาชิคิดมากและกังวลแต่ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้ว….

สุขสันต์วันปีใหม่กันค่าาาาาอันนี้จงใจแต่งเพื่อสนองนีทตัวเองล้วนๆเลยวะฮ่าฮาาาาาาาาาา หวังว่าจะชอบกันนะคะ เลิฟๆ คิดเห็นยังไงมาคอมเม้นบอกกันได้นะคะ